Κυριακή Θ΄ Ματθαίου –«Το δε πλοίον ήδη μέσον της θαλάσσης ην, βασανιζόμενον υπό των κυμάτων• ην γαρ εναντίος ο άνεμος;»

Απόστολος: Α΄ Κορ. γ΄ 9 - 17

Ευαγγέλιον: Ματθ. ιδ΄ 22 – 34 

«Το δε πλοίον ήδη μέσον της θαλάσσης ην, βασανιζόμενον υπό των κυμάτων• ην γαρ εναντίος ο άνεμος;»

Με λίγες και απλές λέξεις παρουσιάζεται, με την χαρακτηριστική κλασική λιτότητα του ευαγγελικού λόγου, αγαπητοί μου αδελφοί, η πραγματικά πολύ δύσκολη θέση που βρίσκονται οι μαθητές του Κυρίου μας. Το πλοίο, ένα ψαροκάϊκο, με επιβάτες τους μαθητές βρίσκεται στο μέσο της θάλασσας.   Κτυπιέται από τα αγριεμένα κύματα. Άνεμος ισχυρός πνέει αντίθετα στην πορεία τους για την απέναντι όχθη. Κινδυνεύει να ανατραπεί το πλοίο. Η θάλασσα δεν είναι άλλη από την λίμνη Γεννησαρέτ που με το μέγεθός της δικαιολογώντας την ονομασία θάλασσα, παρουσιάζει ισχυρούς και κάποτε επικίνδυνους κυματισμούς. Τα ψηλά βουνά και οι χαράδρες που την περιβάλλουν δημιουργούν συχνά δυνατά ρεύματα και ισχυρούς ανέμους που σηκώνουν ψηλά κύματα.

Σε μια τέτοια περίπτωση αναφέρεται και η σημερινή περικοπή. Ο Κύριος μετά τον θαυματουργικό χορτασμό του τεραστίου πλήθους των ακροατών Του, των πεντακισχιλίων, που είχε προηγηθεί, έδωσε εντολή στους μαθητές του να περάσουν στην απέναντι όχθη με το πλοίο. Εκείνος, ανέβηκε σε ένα ύψωμα πάνω από την παραλία για να προσευχηθεί, να επικοινωνήσει με τον Πατέρα Του. Και έμεινε εκεί προσευχόμενος. Λίγο πριν τα ξημερώματα πορεύεται προς το πλοιάριο περπατώντας πάνω στη θάλασσα. Οι μαθητές φοβήθηκαν. Δεν Τον κατάλαβαν αμέσως. Νόμισαν ότι είναι φάντασμα. Και όταν τους ενθαρρύνει λέγοντας «εγώ ειμί• μη φοβείσθε», ζητεί ο Πέτρος να τον διατάξει να περπατήσει και αυτός πάνω στα νερά της ταραγμένης θάλασσας. Ο Κύριος τον καλεί. Ο Πέτρος περπατά πάνω στα νερά και κατευθύνεται στον Χριστό. Ξαφνικά αντιμετωπίζει πάνω του ισχυρό τον άνεμο, φοβάται και αρχίζει να βουλιάζει. «Σώσον με, Κύριε», είναι η απελπισμένη κραυγή του, και ο Ιησούς τον πιάνει από το χέρι και τον σώζει, λέγοντάς του: «ολιγόπιστε! εις τι εδίστασας;». Τι φοβήθηκες, ολιγόπιστε; Τόσο λίγη είναι η εμπιστοσύνη σου σε Μένα; Όταν πλέον ανέβηκαν στο πλοιάριο, και σταμάτησε και η τρικυμία, οι επιβάτες του πλοιαρίου, προσκύνησαν τον Κύριο λέγοντας: «αληθώς Θεού υιός ει». Αληθινά είσαι Γιος του Θεού.

Δεν θα σχολιάσω το πραγματικά θαυματουργικό περπάτημα τόσο του Κυρίου, όσο και του Πέτρου πάνω στα τρικυμισμένα νερά της μεγάλης λίμνης. Πρόκειται οπωσδήποτε για μια ανατροπή των φυσικών νόμων, όπως τους έχει παρατηρήσει και περιγράψει η ανθρώπινη λογική. Ωστόσο δεν πρέπει να λησμονούμε ότι Εκείνος που όρισε τους φυσικούς νόμους έχει την δυνατότητα να προκαλεί την προσωρινή αναστολή τους ή και την ανατροπή τους.

Γι αυτό και στην περίπτωσή μας βλέπουμε τον Κύριο της φύσης και του κόσμου να περπατά πάνω στην τρικυμισμένη θάλασσα. Στη συνέχεια καλεί και τον Πέτρο, που για λίγο, κατορθώνει και αυτός να περπατήσει πάνω στη θάλασσα. Αλλά οι δισταγμοί του Πέτρου αφαίρεσαν την δυνατότητα που του παρεχώρησε ο Κύριος. Εκείνη τη στιγμή είδε, και δικαιολογημένα με τα ανθρώπινα μέτρα, βέβαια, τα ψηλά κύματα, ένοιωσε την δύναμη του ανέμου, σκέφτηκε ότι κάτω από αυτόν ήταν πολύ βαθιά ο πυθμένας, και τρόμαξε. Ξέχασε την παρουσία του Κυρίου και τη δύναμή Του. Πίστεψε μόνο στις δικές του δυνάμεις που δεν ήταν προφανώς ικανές να τον σώσουν. Ίσως δεν γνώριζε και κολύμπι και μάλιστα με τέτοια θαλασσοταραχή!  Και ενώ βυθιζόταν σκέφτηκε τον Ιησού. Σώσε με!

Αλλά, αγαπητοί μου, ζούμε και εμείς σε μια τρικυμισμένη θάλασσα. Μια θάλασσα γεμάτη δυσκολίες, ποικίλα προβλήματα. Πιστεύοντας απόλυτα στις δυνάμεις του εαυτού μας αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητα της ζωής μας. Ωστόσο, ορθώνονται ξαφνικά μπροστά μας ανυπέρβλητα κύματα, προβλήματα αναπάντεχα. Κινδυνεύουμε να βυθιστούμε στα άλυτα προβλήματά μας και να πνιγούμε, αβοήθητοι. Και για να μην επαναλαμβάνουμε το τι μας συμβαίνει κάθε μέρα, απλώς θα σημειώσω ότι υπάρχουν και αντιμετωπίζουμε προβλήματα και δυσκολίες, προσωπικές, οικογενειακές, κοινωνικές και εθνικές. Θέματα υγείας ή οικονομικά, προσωπικά μας και των παιδιών μας. Είναι φανερό ότι πολλά από αυτά είναι σχεδόν αδύνατο να τα λύσουμε, χωρίς τουλάχιστον, τη βοήθεια κάποιων συνανθρώπων μας. Αλλά για όλα, έχουμε απόλυτη ανάγκη από την θεία βοήθεια. Και βέβαια στην αγωνία μας επάνω, φωνάζουμε Θεέ μου, Παναγία μου επικαλούμενοι την θεία βοήθεια και συμπαράσταση. Ασφαλώς δεν είναι λάθος αυτό. Και καλά κάνουμε. Γιατί δεν πρόκειται να μας αρνηθεί ο Θεός τη βοήθειά Του. Περιμένει πάντοτε και μας παρακολουθεί, έτοιμος να πιάσει το χέρι μας, να μας σώσει.

Και φυσικά, αγαπητοί μου, οι δυσκολίες της ζωής δεν σταματούν πουθενά.  Η θεία βοήθεια και η προσφυγή μας σ’ αυτήν είναι αναγκαία, και σε μικρές και μεγάλες αντιξοότητες. Η σχέση μας λοιπόν με τον Θεό, δεν μπορεί να είναι περιστασιακή, αλλά συνεχής και συνεπής.

Εκείνο όμως που είναι αναγκαίο, είναι να εναρμονίσουμε τη ζωή μας με το θείο θέλημα. Και ακόμη να μην ξεκινούμε οποιαδήποτε προσπάθειά μας χωρίς πρώτα να επικαλεσθούμε τη συμπαράσταση Εκείνου. «Κύριε κέλευσόν με προς σε ελθείν επί τα ύδατα», ήταν η παράκληση του Πέτρου. Ζήτησε από τον Χριστό να καλέσει να περπατήσει πάνω στη θάλασσα. Αυτό που έλειψε από τον Πέτρο, εκείνη τη στιγμή ήταν η σταθερότητα της πίστης του στον Κύριο. «Ολιγόπιστε, εις τι εδίστασας;» Έδειξε ολιγοπιστία. Είχε δισταγμούς. Λησμόνησε ότι με τη δύναμη του Θεού περπατούσε πάνω στα νερά.

Λησμονούμε και εμείς τις πιο πολλές φορές, ότι είναι αδύνατο να κάνουμε ο,τιδήποτε χωρίς τη βοήθεια του Θεού. Νομίζουμε ότι μόνο με τις δικές μας δυνάμεις, που και αυτές Εκείνος μας παρεχώρησε, μπορούμε να πετύχουμε το κάθε τι. Αλλά και πάλι ο Θεός δεν θα μας αφήσει εφόσον προσφύγουμε σ’ Αυτόν. Ας έχουμε λοιπόν σταθερή, βεβαία και βαθιά την πίστη μας στον Θεό μας, για να αντιμετωπίζουμε με επιτυχία τα καθημερινά μας προβλήματα.

ΑΠΟ http://aktines.blogspot.gr